ENTREVISTA A MARÍA VILLAMARÍN E CIBRÁN TENREIRO (MEDIA ESPOSA)

A ver, confirmádeme, sodes parella.
María- Si.
Cibrán-Si.

E quen manda?
M- Eu.
C-Eu non vou discutir esa afirmación.
M-O de mandar é relativo.

E logo?
M-Somos independentes pero teño eu máis carácter que el, supoño.
C-Si, a min con que me deixe ao meu aire un pouco.

Como foi a cousa: afeccións comúns, frechazo a primeira vista...
M-Coñecémonos nos CAF.
C-Si, nada máis comezamos os dous, abandonamos a organización. Non duramos moito.
M-Non duramos moito. Logo diso, eles tamén se escindiron.
C-Agora volveron xuntarse, creo.
M-Afeccións, si, as mesmas, pero a min gústame máis ler que a Cibrán.
C-Eu estaba máis metido na música que María.

Quen lle aprendeu a tocar segundo que instrumento a quen?
 M-Eu aprendín soa a tocar os teclados. Pero é fácil, pode aprender calquera.
C-Eu fun á escola de música municipal de Oleiros.

Fostes bolseiros?
M-Si, na CRTVG, pero non me gustou o ambiente.
C-Eu estiven en Santiago TV, na época de Conde Roa. Coñecino un día que fun ao seu despacho gravalo, sacarlle uns planos mentres estaba reunido con alguén importante, pero sen declaracións. O caso que Conde Roa pechóume a porta. Logo, disque os medios estaban descontentos coa actitude de Conde Roa, a xefa de prensa falou con el e abriume a porta moi amablemente.

Vale, María, mentres Cibrán estaba no Reino Unido, ti que facías?
 M-Ir á biblioteca facer a tese, quedar coas amigas, etc.

Cibrán, ti que facías no Reino Unido?
C-Ir á biblioteca facer a tese e non tiña amigos alí. A ver, estaba a miña irmá alí.

Como coñecestes o Cineclube de Compostela?
C-Eu viñera algunha vez, mentres estaba na carreira, pero tampouco moitas. Realmente coñecinos por unhas xornadas que organizaramos os CAF, creo.
M-Por Marta tamén.

Dicíde o que queirades. 
 M-Non sei.
C-Eu non sabía que a entrevista ía ser sobre a nosa vida sentimental. Pensei que nos preguntarías sobre Esposa.

Vale, pois pregúntovos por Esposa. O nome de que vén?
C-Xacobe e máis eu acompañamos a unha amiga nosa que é poeta e que se chama Barreiro. Por iso nos puxemos "Eba Reiro y Esposa". Logo independizámonos e quedamos en "Esposa".

Por que hai nomes tan raros de grupo?
M-Porque a xente busca algo orixinal.
C-Os nomes comúns están pillados.

Esperades ser famosos co grupo?
M-Non porque para min tocar é, non sei, vou moi arrastro no grupo.

Esposa aceptará a DJ Chapaev como productor?
C-Probablemente non.
M-Non. Xa nolo pediu un montón de veces, pero non porque xa temos a Xacobe.

Xa por último, dicide o que queirades.
M-Gustouche o disco de Esposa?
Non o oín.
C-Como preparaches a entrevista?
Non a preparei.

MISHA BIES GOLAS: CHÁMOME ASÍ PORQUE....

"Vivín nun faiado cheo de ratos"

-A primeira pregunta é obvia, por que estudaches nun colexio de monxas?

 Porque era un mal estudante, indisciplinado e como no conseguía bos resultados, optaron por unha segunda alternativa para axilizar todo ese trámite de estudar BUP e poder ir estudar fóra. 

-A onde fuches estudar?

A Ourense.

-Alí puxéronche a cabeza coma unhas maracas, non?

Entre outras cousas. Pero no fondo púxenma eu.

-Nesa cidade entraches en contacto con grandes rostros da bohemia ourensá...

Home, tanto como bohemia, pero si, en Ourense atopei xente interesante como Xoán Torres, Jorge Varela ou  Manolo Figueiras.

-Cóntame un chiste. Por que levas de nome artístico Mixha Bies Golas?

 Porque tén unha sonoridade similar a "Besa Mis Bolas".

-En serio? Porque eu ía dicir que era unha cousa más seria: unha sonoridade holandesa como Mies Van der Roes.

 Outra das persoas coas que coincidín en Ourense, Alberto, viñera de Kiev o ano que cheguei a Ourense. El viña de restaurar iconas ortodoxas. Daquela eu estaba moi interesado na estética soviética de vangarda. Unha tarde que estabamos argallando historias diversas, fixemos unhas fotos cunhas roupas que trouxera de Ucrania. El decidiu traducir o meu nome de Miguel a Misha. Calvo, meu apelido, non sabía como se traducía, entón decidiu que era "sen pelo", e sería "bies golas". Resultou que non era certo, e que el non tiña idea de ruso. 

Logo co tempo, por países do centro, leste de Europa e pescudas na redes, saían diferentes traducións. Unha delas era "bies golas" "sen escrúpulos" ou "sen pudor".

-Como leva unha longa tradición de carniceiros de Lalín que un dos seus descendentes se meta a artista plástico?

Eu tamén che sei dabondo do oficio de carniceiro. O certo é que non sei  que pensan, porque eu lévome ben con todos. Nunca houbo conflito por ese motivo. Tampouco é que sexa unha maldición.

-Foron esas raíces tan burguesas da túa familia polo que te fuches para Indonesia?

 Non estou de acordo co das orixes burguesas. Pero o da miña viaxe a Indonesia foi que nun principio estudara fotografía. Nun principio, nos primeiros anos tiña moita vocación. E a idea que tiña eu para desenvolverme profesionalmente era facer fotorreportaxes, viaxar, etc. Parecíame atractivo polo feito de viaxar e traballar ao mesmo tempo. 

-Para poder sobrevivir, porque esas viaxes son caras, vendías drogas?

Non, dera aulas no instituto de Lalín e en CC OO. Co que me pagaron decidín gastalo nunha viaxe. Coincidín cun grupo de persoas que ían para alá. Eu ía a Suagüesi, a Bira Beach. Perto dese sitio había unha aldea que, por tradición, o seu traballo era construir embarcacións. A mesmas que usan os buguis, os piratas indonesios. 

Alí había un americano que estaba facendo  unha embarcación, convidáranos a vivir con el. A idea era facer unha reportaxe sobre a construción do barco. Finalmente pasei, porque non entendía o idioma e aquilo era un lío. O americano falaba inglés moi rápido e os indonesios falábano moi amodo. Decidín dar unha volta por varias illas de Indonesia para coñecer persoas e facer fotografías. 

-Despois de tantas movidas, por que acabaches en Santiago?

 Por amor.

-Non te creo.

Si.

-Amor ás persoas, ás plantas....?

Ás persoas e á cidade, que é moi cómoda.

-Que hai que facer para ser un artista coma ti, que che fagan caso, poñer as exposicións no CGAC?

 Hai que perseverar e atinar. Todo traballo necesita de perseverancia para ter certos resultados. 

-No teu caso como perseveraches?

Pois perseverando día a día.

-Tamén naquel faiado con ratos incluídos?

 Si, aí traballei motísimo. Era unha maneira de evadirme de problemas persoais que tiven. 

-O teu pai é enfermeiro. Cal foi a última recomendación que che deu para a túa saúde?

Hai que estar tranquilos.

-Por último, di o que queiras.

 Sentouche ben a tortilla?

-De marabilla.

ENTREVISTA A SANTA COMPANHA

 A Santa Companha

A seriedade vai ser a norma para esta entrada. Como xa dixeramos no seu momento hai....varios anos, imos tomar isto como algo divertido, pero tamén serio (fagan arqueoloxía blogueira). 

O caso é que desta volta collemos por banda a unha banda (tamén lle poden chamar grupo) que saíu recentemente dos espazos de aluguer que o veciño concello de Teo, cede para iniciativas de diversa caste. A Santa Companha, banda formada por Fer nas voces e guitarra, Rubén Seoane na percusión e Rubén Cao na guitarra, naceu desa iniciativa.

Estivemos con eles antes do seu concerto na Medusa, local santiagués que apaña cando pode algunha actuación en directo. Aínda que van enchendo pouco a pouco o seu propio repertorio, as súas versións de clásicos do rock´n´roll vanlles abrindo camiño no, sempre, complicado mundo da música por estes lugares. Falamos dalgunhas cousas, desde influencias (como non!) ata o relativo aos circuítos do rock (non podía faltar). 

-Por que e como nace A Santa Companha?

-Fer.Coñecímonos todos no Rock Is Dead, o festival de Belvís, aínda que algúns xa nos coñeciamos.

-Rubén Seoane- Coincidimos tocando unha canción dos Smashing Pumpkins no festival que che dicía Fer. Falando entre nós, vimos que tiñamos todos ganas de facer algo, dixemos de xuntarnos e ver se faciamos algo logo daquela actuación. E como o concello de Teo ten uns locais para inciativas como a nosa, decidimos coller un e a cousa comezou aí. 

 Estivestes en proxectos anteriores?

-Rubén Cao- Eu coñecía a Fernando con anterioridade, pero realmente coincidiramos en Belvís. 

-R.S.- Eu andara con algún pequeno proxecto cuns colegas da Coruña, pero realmente si, coincidimos aquí en Compostela. Houbo química e desde aí, deixámonos levar.

-O nome A Santa Companha, non estaba collido de antes?

 -F.- Non sei se algún grupo de folck ou así, pero non sei. 

-R.C.- Seguramente.

-E non vos dixeron nada?

 -F.- Esperarán que nos fagamos famosos. Pero non hai problema, se hai que cambiar, cámbiase.

-R.S.- O nome houbo que decidilo axiña, porque para encher a solicitude e poder ensaiar nos locais de Calo (Teo), había que presentarse como un grupo xa formado, co nome e membros. 

-F.- Como dicía Shakespeare: "Aínda que unha rosa non se chame rosa, seguirá exhalando o mesmo aroma".

-Agora mesmo, cantos concertos tedes dado?

-F.- Pois xa van uns poucos. Levamos un ano de vida. 

-R.S- Penso que dez concertos.

-F.- Igual máis. É que hai que ter enconta as dificultades para tocar, para cobrar, para xuntar o grupo ou para vivir disto. Logo os horarios, o traballo, cousas do día a día. 

-Falabas de cobrar. Por que hai tanto problema en cobrar?

-R.C.- Porque as circunstancias tampouco dan como para permitirche ter un grupo e pagarlle. A día de hoxe se é complicado levar adiante un negocio, canto non máis ter esa preocupación, ter un grupo e tirarlle proveito.

-F.- O artista está mal visto, ou polo menos está mal considerado. Alguén pode chamar un artista para actuar, para tocar e xa se verá se lle pagan. Chamas un fontaneiro ou un electricista e, aínda que cho deixe mal, págaslle. Pero artista, se colles o dicionario, ata ten connotacións pexorativas. Se alguén non che cae ben chámaslle "cantante", pero non lle chamas "fontaneiro". "Es un fontaneiro!" Aí radica a cousa, que se tocas a guitarra non es nada, de non ser que saias en "Operación triunfo". Logo tes que mirar de ganar a vida facendo de todo. 

-R.C.- Hai sitios nos que se pode cobrar ben, nalgunhas vilas nas que actuamos fixérono. Pero o común é pagar pouco. 

-R.S.- A peor condición é que che paguen segundo a porcentaxe da barra. Por moito que se encha, finalmente apenas dá para cubrir gastos, ir ao sitio, montar e todo iso. Non estamos nisto para facernos ricos. 

Retomando a vía musical, sei que facedes versións de clásicos do rock´n´roll, tamén tedes temas propios, pero se vos pregunto a cada un por un só nome de todas as súas influencias, que diriades?

-F.- Agora mesmo diríache  un e en cinco minutos diríache outro. En cen minutos outro e mañá outro. Desde Bob Dylan, Van Morrison, Smashing Pumpkins, Violent Femmes, Velvet Underground, The Residents, Radio Futura. Non quero falar de estilos, porque a mente non sabe o que recolle ou o que reconstrúe.

-R.S.- Eu diríache que desde o punk e o heay e outros estilos. 

-R.C.- Se estamos xuntos é por iso, porque coincidimos nos gustos musicais, de aí as versións que facemos. Eu diríache desde Guns´n´Roses, Metallica e que tamén me gusta o folk.

-R.S.- Home, eu participo na Colexiata de Sar, co que me gusta o folk tamén. O que buscas é disfrutar do que fas. 

Realmente por que estades nisto, polas mulleres ou pola pasta?

-F.- Non, pola música.  

-R.C.- Toquei nun grupo que se chamaba Tres Emes, por Música, Mulleres e Morte. 

-F.- Eu pensei que era Mulleres e Marihuana.

Estades agora dentro dun circuito con outros grupos ou estades a crear vós un circuito propio de salas para tocar?

-R.S.- O certo é que non o temos pensado. 

-F.- Realmente case que improvisamos. É como andar en bicicleta, meterte nunha diámica sen saber que vai pasar mañá. É coller unha inercia, como se fixeses deporte, se non colles unha inercia déixalo de facer. Isto é igual, tes que coller forza, non parar, porque se o fas, cando caias na conta, teralo deixado. Ata que comezas a ter contactos, lazos ou "enchufes" de forma pexorativa. Se non o fas, non o consegues. 

Á parte dos instrumentos que tocades no grupo, tocades algún outro?

-R.C.- Eu tocaba o tambor de pequeno. 

-R.S.- Percusión basicamente.

-F.- Harmónica, ukelele e instrumentos de corda. 

 

 Estades preparando repertorio para ter o voso disco?

-F.-  Si, pero hai problemas coa economía para poder facer algo decente, esperamos que haxa unhas circustancias que permitan gravar en condicións. Sempre teremos algo para gravar, unha cámara ou o que sexa. Ás veces gustaríame entrar nun estudio e facer algo decente.

Coñecedes os rudimentos para a gravación.

-R.S.- Pois a base de pelexar cos aparatos, sei como darlle a algúns programas para que saia algo decente. 

Cal é o futuro inmediato que vedes?

-R.S.- Pois seguir tocando en bares, pasalo ben e gravar cando poidamos. Disfrutalo sempre porque cando se converte nunha obriga, pasa a ser outra cousa. 

https://www.facebook.com/A-Santa-Compa%C3%B1a-596263410524699/?fref=ts

https://www.facebook.com/A-Santa-Compa%C3%B1a-596263410524699/videos/

 

 

 

ENTREVISTA A MARTA PÉREZ PEREIRO (ELA MESMA, OU NON)

Fotografía de Alba Pérez Pereiro

Contextualizando: a entrevista faise mentres está de fondo a entrevista de Bertín Osborne a José Luís Moreno. Un reto.

 

­Fuches profesora de comunicación na facultade de Dereito. Por que se estudan dereito, logo moitas e moitos deses alumnos e alumnas escollen o camiño máis torto?

Pois depende do que definamos como torto... para eles torto será máis ben andar de pintamonas e mamarracha en xornalismo.

­Nesa experiencia como profesora, sentícheste chusma ou chusca?

Chusma sempre, fronte á casta. Ata que se afixeron a min, na facultade mirábanme con moita desconfianza. Agora, en canto empecei a sentirme cómoda, canseime de facer comentarios chuscos que eu consideraba moi graciosos pero que non o debían ser tanto, porque ninguén se ría.

­Sei que deches aulas sobre retórica. Tiveches que facerlles meter pedras na boca para que puidesen pronunciar ben ou tiráchesllelas á cara nalgún momento?

Violencia jamás. O das pedras na boca expliquéillelo un día e escoitei a unha pija dicindo “que asco”. Como imaxinarás, non insistín no asunto.

­Terás anécdotas para encher unha biblioteca virtual, como foi aquela do alumno que dixera o de “zas, plano secuencia!”?

Hahahaha Xacobe! En realidade fora: “Zas, metáfora visual!” e explicaba da mellor maneira posible as transicións no cinema de Russ Meyer nun traballo que lle deixei presentar en Cinema de Autor.

­Durante un tempo fuches vice decana da Facultade de Ciencias da Comunicación.

Fun. Que tempos aqueles! Esforceime moito en perfeccionar o meu personaxe de hideputa e creo que me saía bastante ben. Agora que intento ir máis de riquiña póñenme unhas notas malísimas na avaliación da miña docencia. A vida académica non é xusta.

Entón pódesme responder a esta pregunta que leva anos torturándome: quen asina as facturas do papel hixiénico nunha institución coma esa?

Iso precisa da sinatura do reitor sen delegación. Sobre todo se compramos Foxy ou Colhogar.

­A Facultade de Xornalismo foi deseñada polo arquitecto portugués Álvaro Siza. Sabes de alguén que lle teña mandado fotos de como está a estructura dese edificio a día de hoxe?

Direiche que unha vez o vin facendo espionaxe industrial pola facultade adiante. Non sei se tivo o pracer de probar os seus propios baños. Pola mañá estivo revisando o edificio e pola noite ceou n’O gato Negro, que eu tamén o espiei a el.

­Tiña que facerche esta pregunta: es feminazi? Defíneme o termo.

Son nazi, venme de familia. O de femi suavízao un chisco. (Espero que por esta resposta non me fagan un Lars von Trier).

­Lembro que hai un tempo foras a Oslo, capital de Noruega, a unhas conferencias. As crónicas do teu Facebook eran rechamantes. A min chocoume un dos teus comentarios: “Oslo es bien”. Bien que?

Bien caro e bien civilizado. O de dicir “es bien” foi unha moda das redes sociais que, no fondo, me parece super cutre. Pero eu son moi influenciable.

­Descoñezo moito o que coce a mocidade estudante actualmente, pero non hai moito vin unha caste de exposición sobre filmes gore, ou como lles chamen, feita con bonecos e todos cheos de sangue, vísceras, etc. O sentimento é mútuo entre profesores e alumnos?

Eu pensaba que ós profesores lles dabamos igual, que non sentían nin padecían, pero agora véxome odiando coa mesma intensidade que cando era alumna.

­Agora en serio, cantos góticos e góticas tiñas nas túas aulas?

Pois o gótico penso que debe darse máis en farmacia ou en traballo social. En xornalismo e comunicación audiovisual tiven algún heavy, a última tribu urbana do Romanticismo, rockabillies e señoras que.

­Vas facer algo durante este verán que non teña absolutamente nada que ver co que fixeches nos últimos vinte anos?

Probablemente non. Son unha feminazi de costumes.

­Por último di o que queiras.

Se volvo dar clases de redacción, voute convidar a que fagas un obradoiro de entrevista creativa coa tropa.

(o máis bonito que me dixeron neste blog)

ENTREVISTA A ALBA VINHAS, FALA ALEMÁN

"O tren que me leva pola beira do Rhin, me leva polo meu camín"

O progresivo deterioro de todopirolismo que sufría este blog, foi o motivo-causa-efecto de tardarmos tanto en aparecer outra volta. Porque na procura dun ser humano de sexo feminino que lle dese a réplica a tanto home con pelo no peito (o de pelo no peito é falar por falar por algúns), a busca dese ser humano feminino levou intensas e profundas negociacións con varias persoas.

Final e felizmente Alba Vinhas, autora, intérprete (de alemán), fotógrafa, profesora, tradutora de textos para a xa extinta Estaleiro Editora, viaxeira e sempre optimista, fainos a deferencia de poder contarmos coa súa presenza neste o seu-voso blog.

Quedan pendentes outras entrevistas anti-todopirolos, pero as negociacións están atrancadas, se alguén se ofrece será benvida. Of course.


Agora que estás en Leipzig, cóntame, quedan restos da Stasi por aí?
Ola. A resposta literal é que si, pero convenientemente etiquetados. Ou sexa: hai un museo da Stasi, que se chama Runde Ecke (algo así como recanto redondo, que a min me parece bastante contradictorio). E se un(ha) ten sido espiada, pode consultar aí os seus papeis. Eu ao museo aínda non fun. Cando se vive aquí a Stasi deixa de dar tanto morbo.

Os e as alemáns do Leste son máis pequenos que os do Oeste?
En calquera caso, son máis pequenos ca os do Norte. Que clase de pregunta é esta?

En Alemaña tamén hai subvencións governativas para editar poesía?
O meu editor de texto non recoñece a palabra governativas. Tal vez gubernamentais? Primeiro, hai que falar por rexións, que isto é un estado federal. A cultura institucional aquí en Saxonia é bastante unha merda. Leva gobernando a CDU dende que caeu o muro. Sempre o digo, porque nunca deixa de sorprenderme. Non sei se hai axudas para edición de poesía, pero sospeito que non. As axudas son máis para ópera e así. Hai unha editorial aquí en Leipzig de, sobre todo, poesía que se chama Wörtersee e que está moi ben. Falando de diñeiro público e literatura, o que si que hai son estudos universitarios -aquí a universidade é gratuita -de escritor/a. Leo na páxina web deles que o master consiste en escribir unha novela.

Non podo resistirme, cantos chistes sobre galegos tes oído nese país? E sobre españois?
Á primeira pregunta, cero. Á segunda pregunta, cero. O chistes en Alemaña adoitan ter que ver con imitar dialectos. E co dialecto que teñen aquí digamos que son un sitio máis obxecto que suxeito de burlas. Supoño tamén que hai culturas con máis sentido do humor que a alemá.

Conta un, o que che apeteza.
No semestre pasado estivemos vendo chistes en clase de consecutiva e simultánea. Os chistes eran en español en do nivel de “¿por qué los de lepe ponen whisky en las rotondas? (para mejorar la circulación). Había que buscar a maneira de que en alemán fixeran medio graza. Eu non o conseguín. Aínda foi sorte que non houbera polo medio chistes de galegos.

Ben, leo nos xornais de aquí que hai 500 anos regulamentouse a fabricación da cervexa alemana. Aí tamén fan como na Galiza, hai xente que fai cervexa caseira e logo a vende en botellas envoltas en xornais?
(sorriso) Lin na prensa que foi Merkel á celebración solemne do aniversario. Non sei que farán en Baviera ou Baden-Württemberg, pero aquí entre a rectitude alemá e o feito de teren tido una economía planificada durante 40 anos non axuda ás creacións cervexeiras na bañeira. Así que cervexa caseira pouca, pero hai unha fábrica de cervexa a dúas rúas da miña casa e ás veces patrocinan festas en pisos. De faceren cervexa caseira, non me imaxino moito a distribución, porque o típico bar tipo o mosquito co licor café ou o outro de san pedro cos queixos aquí non existen (snif)

Vasme pedir que elimine respostas a este blog como me fixo facer Alex Charlón?
De haber censura, será ao grande e pedireiche que borres TODA a entrevista, non dez segundos.

Escribiches letras para Ataque Escampe?
Non. Cando faciamos botellóns na casa de Miguel de Pelamios ás veces escribiamos cadáveres exquisitos e un ou algún deles acabou sendo canción. Pero entendo que iso non conta.

E para outro grupo?
De momento non, pero había molar.

Se formases unha banda a quen incluirías e a quen non?
Eu tería que ser a manager, e sería unha especie de banda de superstars galega. No escenario podería presentar as cancións e, se cadra, tocar o triángulo. Por que me fas tantas preguntas de música?

Escribirías letras contra alguén?
Pensei e escribin varias respostas a esta pregunta pero ningunha me acabou de satisfacer así que opto por non responder.


Tendo en conta o actual sistema de financiación autonómica, tes ganas de voltar?
O sistema de financiación autonómica non é o que máis me motiva a voltar. Isto faime pensar na AP9 (si, na AP9), e no que che conto na pregunta seguinte


Por último, di o que queiras
Unha das cousas que me dá un pouco de medo de Alemaña: ir nun coche a 150 pola estrada e que outros coches nos adianten. (Non conducía eu. Fora a Jena facer un exame. É divertido que Jena teña de alcume “cidade da luz”. Non é pola luz que hai, senón porque é sede da empresa de lentes Zeiss).
Outra cousa que me daba medo (alleo): ver cegos facendo rutas de escalada no rocódromo. E ser mellores ca min.
E por último, unha cousa que me vai dar medo: o Wave Gothik Treffen que vai haber aquí dentro de dúas semanas.

ENTREVISTA A EMILIO JOSÉ MÚSICO OURENSIANO

"Ourense e rural son a mesma cousa, non?"

A segunda entrevista a Emilio José neste blog. Non, non é  por falta de ideas ou persoas para entrevistar, é que logo de moooooiiiitooooo tempo, o ourensao por fin dá a coñecer un novo traballo (e que traballo señora) musical. Tres horas de cancións onde non queda tema por tratar, onde o Emilio José máis poético chega da man do Emilio José máis cáustico. Rura, Ourense, políticos (sobre todo alcaldes), celebritis como empresas e realismo post-comunista, cítanse neste seu novo traballo Agricultura Livre. Segundo críticos musicais: a mellor obra do folc indixenista ourensao. (Os puntos que aparecen no texto son de vista)

• Primeira pregunta: A ti gústache aquela canción de "La Gota Fría"? 
• A de Carlos Vives? Era Carlos Vives, non? Non sei se me gusta ou non, porque non a teño presente.
• 
  
  Si carlos vives, pregúntcho porque non sei se despois de tanto tempo, tes a sensación de que Agricultura Livre é como unha enchente no panorama musical en Galicia.
  HAHAHA. Pois, sobre todo e o máis importante, non son eu quen para dicir iso; e de todos xeitos, tampouco controlo moito o panorama musical en Galicia; aínda que seguro que é sensacional, e non o controlo porque non estou ao día, non porque non me guste; e, ademais, tampouco son galego, así que...
  
• Ok, o de que non es galego quedoume máis que claro polo menos en dous dos temas. Falando diso mesmo...
• hehe
  
• 
  
  Baltar Fillo sería un Kim-jon Um en Ourense?
  
• Baltar fillo; e non sabes como me gusta que uses ese termo, porque é o que é: o fillo de Baltar, no sentido de que se non fose fillo de Baltar non sería ninguén; seguramente é un excelente ser humano, alegre e divertido, pero como cargo público é alguén que non existe. Un "presidente" que dis cousas tipo "estamos a 253 días das eleccións, cumplimos o 85,4% do programa e xa presentamos a 73 dos candidatos" non existe. E logo, aínda por riba, está o feito de que o pai, sendo outro pobre diablo coma el, polo menos era ou é, divertido, tocaba o trombón, dábase bicos na boca con alcaldes, cousas así.
  
• 
  
  Ben, hai algo sorprendente que é titular dous temas con nomes de modelos ou celebritis: Bruna Linzmeyer e Kim Kardashian. Cada unha transmite algo diferente para ti, por que? Unha é máis o teu estilo e a outra máis superficial?
  
• Os títulos, ás veces, non están exactamente conectados co sentido das cancions; aínda que tampouco sei eu moi ben a que me refiro con "conectados". Un día vin que algo sobre Kim Kardashian estaba entre as noticias máis lidas en laregion.es, e foi como ¿quen é Kim Kardashian e por que sae na Región de Orense? No caso de Bruna Linzmeyer, hai anos lin unha entrevista dela e pareceume un bo título para unha canción, pero a canción tampouco é sobre ela en particular.
  
• 
  Entón os títulos dos teus temas son unha chamada de atención para atraer ao público? son cantos de serea?
• Haha, pero non é que unha sexa do meu estilo e a outra non: Kim Kardashian; supoño que é á que te refires como "superficial"; seguramente sexa moi interesante como ser humano. Pero eu falo dela como "empresa", como "multinacional da propaganda". E, de todos xeitos, non teño nada claro o concepto de "superficial"!
  
• Ben, en realidade o feito de sacar un disco, en si mesmo é unha "chamada de atención para atraer ao público". Se non quixeses atraer a ningún público, non o publicarías! Logo outra cousa é que pretendas que poidas atraer a máis ou a menos oíntes en función do que fagas: eu nin estou nesa posición; a posición de "mover mercado", digamos; nin me guío por outra cousa que non sexa, principalmente, que o disco, en xeral, me guste.
• 
  No verso "o mundo non comezou nunha caixa de aforros" no tema das montañas e o sol querías dicir algo sobre a explotación bancaria ou era animar aos defraudados nas preferentes?
  O que eu diga non vai animar ou defraudar a ninguén: non teño ese poder. Ademais, sobre os bancos hai escritas cousas moito mellores que o que poida dicir eu, e igual sobre as preferentes: nesa liña só me refiro á visión que prevalece hoxe en día sobre que o sistema bancario; sexa público ou privado, ou como sexa; é fundamental para as nosas vidas.
• 
  Entón a elección dos ritmos que van coas diferentes letras podemos tomalo como unha elección persoal sen querer buscarlle máis explicación. só que a ti che gusta así.
  
• Si, claro: non hai ningunha mensaxe masónica nin nada, só intento que as cancións sexan o máis simples posible: logo, elas acaban saíndo como queren, pero a idea é esa.
  
• 
  
  Un título que me chama a atención é Nova Esquerda Caducifolia; custa moito escoller os nomes dos temas? Pregúntocho porque ás veces teño a sensación de que escribes letras moi longas e logo as divides para poñerlles nomes diferentes non sei se me expliquei ben.
  
• Con letras moi longas refíreste ás letras en si, non, ou aos títulos?
  
• 
  
  Si si, ás letras
• Ahh, ok. Máis ben o proceso soe ser ao revés: unha canción, cando se ve con ganas;a canción, quero dicir; vaise facendo máis longa, pero non é que divida letras; ou cancións; en cachos máis pequenos.
• 
  
  Ahá. Entón os temas que tés en Agricultura Livre de 19 segundos por exemplo, son iso, temas en si mesmos que só tiñan ese tempo de vida, nada máis. Non é un xogo coa audiencia
  
• Aínda que tampouco teño claro a noción de "lonxitude" na música, porque hai cousas moi "breves" que se fan insufribles, e cousas moi "longas" que se fan breves: por suposto, se falamos desde un punto de vista cronométrico, pois entendo o que dis. Ou polo menos nese momento tiñan eses 19 segundos. De todos xeitos, eu non fago "temas", eh, fago; ou iso intento; cancións.
• 
  
  Ao meu ver hai tres eixos neste disco: política, rural e Ourense. Estou equivocado ou debera engadir algo máis ou quitar algo?
  
• Ah, non sei: eso é cousa túa!
  
•  
  Hahahahahha
  
• Pero "Ourense" e "rural" son como a mesma cousa, non?
• 
  
  É posible, non digo que non, pero digo o de rural porque se sinte unha mágoa case persoal en ti cando falas do rural que desaparece.
  
• Máis que mágoa persoal, porque tampouco é que eu reivindique a vida no rural de fai 10, 100 ou 1.000 anos, é unha nota a pé de páxina no libro satánico da Xunta de Galicia: "o rural morre, vós sabedes que non podedes facer nada, así que admitide que non podedes facer nada".
  
• Entón Agricultura Livre, o disco, podería ser unha metáfora de que si podemos facer algo co rural, a pesar do libro satánico da Xunta?
  
• Non, eso é imposible: non se pode facer nada, non só con rural, senón en xeral con todo, se non se destrúe o libro satánico da Xunta de Galicia. E ese libro é indestructible.
  
  
• Home se é da Xunta, malo será que cunha revolta irmandiña non se poda destruir...
  
• Xa ves como acabou a "revolta" irmandiña...
• 
  
  Nin sequera coas novas tecnoloxías cres que se podería facer algo?
• Ha! Dime ti como...
•  
• Seguindo co disco, a portada non podemos esquecela, como naceu a idea e cando se materializou?
• Pois un día que fun buscar castañas vin ese sitio que, como en tantos lugares, antes era un camiño e hoxe parece unha selva, e pensei que igual podía quedar ben así.
• 
  
  Ok. Durante un tempo viviches en Quins, foi aí onde apareceu o xermolo de Agricultura Livre?
• En realidade graveino todo en Quins, vivindo alí, menos uns meses nos que  viñen a Vigo.
  
• 
  
  Fas alusión a nomes destacados dentro da política galega, pensas que lle farán caso ao disco ou simplemente mirarán para outro lado?
  
• Pois o caso é que, escóiteno ou non, dá igual o que eu diga; non só porque sexa un insignificante aprendiz de músico: mesmo a maior estrela pop do mundo ten unha influencia cercana ao 0 sobre a vida material neste planeta; non vai pasar nada: para empezar, seino porque no anterior disco tamén falaba de políticos e como é de esperar, non pasa nada.
  
  
• Ben, xa para rematar, di o que queiras, o primeiro que che pase pola cabeza...
  
• Calquera cousa que se me pase pola cabeza, e máis se é mínimamente "racional", vai ser algo que me programaron previamente, ou sexa que, aínda que aparentemente fose diferente, en realidade é o mesmo que se che pode estar pasando a ti, ou a calquera, pola túa cabeza.

ENTREVISTA A LOIS CARLÍN (BAIXISTA BAIXO DE ATAQUE ESCAMPE)

"Dáme detalles"

O tipo que toca o baixo en Ataque Escampe por fin neste blog. Non foi sen tempo, non foi sen présa, non foi sen ameazas, non foi de día, foi pola noite nun local nocturno mentres escoitabamos lounge, segundo o entrevistado.

Lois, porque tardaches tanto en aceptar esta entrevista?

-Eeeeeeeehhhhhhhhhhhhhhh................mmmmmmmmmmmmmmmmmm

Ti mira que a batería acaba en breve.

Pois tardei en aceptar porque odio as entrevistas.

Por iso te mamas antes de entrevistarte?

Non me estou mamando, estou tomando auga mineral.

Iso é auga mineral? (o reporteiro xura que fedía o líquido verde que tiña na copa o entrevistado)

É auga mineral.

Tamén te mamas antes de liarte cunha chavala?

Non me lío con chavalas tampouco, a miña vida é aborrecida. Paso as noites e os días só, lendo libros sobre patroloxía (?????)

Os manises son meus.

Os manises son teus. Pois iso, lendo libros sobre patroloxía, facendo sudokus e acrósticos e traballando basicamente no colexio.

As malas linguas din todo o contrario, mesmo que andas a rexeitar amantes.

Rexeitar amantes. (dálle o riso) Non me consta, non me consta. 

As fontes que consultei son moi fiables, e non son o teu grupo. 
A pesar de todo canto che digan eu son baixista dun grupo e os baixistas nunca ligan.

Ostia, pois mira ti o dos Who.
El tiña máis técnica de guitarrista que baixista, tiña máis protagonismo ca min no seu grupo.  Eu son unha caste de sombra que se move entre o guitarra e o baterísta. Así que eu realmente non existo.

Es baixista e tamén es baixo.
Son bastante baixo, pero Samuel é máis baixo ca min.

Jaco Pastorius ligaba moito e con tías moi exóticas.
Non o facía por ser baixista, facíao por meterse en covas de mala morte...

...como o sitio onde o mataron.
Como o sitio onde o mataron, que sería agora como a Casa do Patín, porque a esas horas a xente non sabe que es baixista nin que es persoa.

No último concerto que vos vín tamén era o último de A.C. como cantante, foi o último concerto dese señor ou unha manobra márketing?
Non, o caso é que levaba desde xaneiro sen cantar connosco. Deixamos que cantase na Capitol para darlle unha merecida despedida.

Conta a verdade, cantos de vós tiñades ganas de meterlle unhas ostias?
Ningún penso eu, ao mellor era ao revés, el quería darnos de ostias a algún de nós.

Por que?
Puffff, en fin, é de coña, hai bo rollo.

En definitiva, si queriades meterlle de ostias.
Non home, había boa sintonía.

Polo teu careto deduzo que si queriades meterlle.
Ten en conta que no grupo hai un ambiente moi bo. Un exemplo, un dos membros do grupo decidiu unha vez que para que eu tocase ben a batería, porque non son baterista, foi tirándome unha cadeira á cabeza. Fíxoo polo meu ben.

 Quen é o voso camello?
Non sei, eu non me drogo.

Quen se droga no grupo?
Ningén. E se hai alguén non me consta, en serio. Pero se viches unha das listaxes das novas drogas, o café, o azúcar procesado...

Non me toques o carallo, quen é o camello?
Non sei.

A continuación  gustaríame saber cando sacaredes novo disco.
Prepararemos material o mes que vén, aínda non temos datas de estudo pero o mes que vén temos que comezar a crear.

Falando de toleadas, admitiriades a Marco Gelpi outra vez?
Eu admitiríao de cabeza. É unha persoa que aportaba bastante espontaneidade e era compoñente imprevisible.

Levamos máis de cinco minutos de entrevista, con outros membros de Ataque Escampe non tardei tanto en sacarlles "chicha", así que dime a verdade, traizoaches algunha vez a algún dos teus compañeiros de grupo?
 En que sentido?

Xa sabes.
Non sei.

Si que sabes.
Ah, non, nunca.

Xúramo.
Eeeeehhh.... non, estou seguro.

Entón a) ou a xente me odiará a min ou b) a xente odiarate a ti, a) a min por preguntarche isto ou b) a ti por contar unha mentira.
Estou intrigado e quixera máis detalles.

Dime ti.
Dame detalles.

Non podo.
(o entrevistado ponse nervoso) Ningunha das cousas que me pasan pola cabeza podería ser unha traizón.

Logo de sete minutos de entrevista, cal é a túa opinión da música de fondo.
Música lounge, música de ascensor, gústame a música de ascensor.

Que farías para ascender na vida? Por exemplo deixar Ataque Escampe e irte para un grupo co que ganes cartos.
E que con Ataque Escampe estou ganando unha cantidade inxente de cartos, pero non o parece porque somos austeros.

Paréceme a resposta máis infantil que me deches en toda a entrevista.
O único grupo que che poden dar cartos son as orquestas.

Falando de marrón, a peor experiencia tocando en Ataque Escampe.
Durante o tempo que tocaba o teclado sempre esquecía os cables. Era incómodo explciar aos demais que esquecera o material.

Estanme entrando ganas de poñer unha cámara oculta detrás túa porque teño a sensación de estáresme mentindo.
Intentar escaquearse deixando o material na casa para non ir ao concerto, non é moita trola.

Ti metícheste a baixista para facéreste o interesante.
Tocando o baixo? Non ten sentido o que dis.

Entón para o ridículo.
Non, os baixistas teñen o estigma de consideralos guitarristas frustrados. Eu toco o piano e o sintetizador modular.

Para acabar, que non me gusta transcribir, di o que queiras. 
Que che pareceu Operación Ganímedes?

A entrevista fágoa eu, chao.